Mozart: Die Entführung aus dem Serail KV 384. Diana Damrau, Olga Peretyatko, Christoph Strehl, Franz-Josef Selig met het Ensemble van het Liceu theater Barcelona o.l.v. Ivor Bolton. C Major 709108 (2 dvd’s, 3u. 08’). 2010

Controversen troef. De oorzaak? De regieopvatting en de aankleding die Christof Loy voorstond. Hij maakt van Mozarts komische Singspiel een serieus psychologisch drama in het licht van alle huidige conflicten tussen de moslim- en de westerse wereld. Van enige komiek is nu geen sprake meer, ongeacht wat de voorstelling in zuiver muzikaal opzicht ook bereikt. Want ga maar na:

Het toneel is een vrij kale bedoeling met Osmin, gezeten achter een bureau met een zakdoek over zijn hoofd om hem tegen de middaghitte te beschermen. De tafel voor het diner van Konstanze en Selim in de tweede akte is leeg op een enkele grote kandelaar na.

De kostuums zijn aan het begin nog kleurig en met onderscheid tussen Turks en Westers, maar aan het eind is iedereen gehuld in een soort identieke witte blouses/hemden en zwarte broeken. Hoe moeten we dat duiden? Heeft de Westerse beschaving gewonnen of is de moraal dat iedereen onder die kleding hetzelfde is? 

Van die sombere, humorloze opzet kunnen de zangers het niet winnen. Ster van de opvoering is Diana Damrau die als Konstanze haar best lastige rol in alle opzichten goed beheerst en gelukkig de uitgebreide versie van ‘Martern aller Arten’ zingt.

Op wat glans in het hoog na is ook de Belmonte van Christoph Strehl stijlvol, doorleefd en gevoelig. Fijn dat in zijn rol ‘Wenn der Freude Tränen fliessen’ niet is geschrapt. Het Blondchen van Olga Perteyatko blijft enigszins in de goede bedoelingen steken; ze ageert als een goede secretaresse die het niet waagt om te lachen, ook niet met haar stem.  Vrij plichtmatig en braaf volgens de regie aanwijzingen vervullen Norbert Ernst (Pedrillo) en Franz-Josef Selig (Osmin) hun rollen. Een voordeel is dat Selig niet tot het vaak geziene karikaturale gedrag is gedwongen.  De Selim van Christoph Strehl tot slot maakt een waardige, ernstige indruk.

Kwalijker is dat de gesproken dialogen zich met doem omhangen voortslepen. Aan Bolton en zijn levendige dirigaat ligt het zeker niet dat het eindresultaat nogal teleurstellend is en dat van de opvoeringen van de Nederlandse opera onder Carydis (Opus Arte), Minkowski (Bel Air) en Mehta (TDK) meer te genieten valt.