Prins: Generation kill; Mirror box extensions; Piano hero nr. 1-4; Third space, Not I, Infiltrationen. Resp. Nadar ensemble, Yaron Deutsch (el. git), Stephane Ginsburgh (p, keyboard), Stefan Prins (live electronics), Klangforum Wien, Hiatus, Bas Wiegers (dir). Kairos KAI 15044 (2 dvd’s, 3u., 22’ 57”; cd 89’18”). 2014, 2018
De Belgische componist Stefan Prins (1979) aarzelt niet om het publiek vertrouwd te maken met nieuwe vormen van concertpraktijk waarbij vergeleken Mozarts Nocturnes voor 4 orkesten en Stockhausens Gruppen für drei Orchester betrekkelijke peulenschillen zijn. In Generation kill zitten de luisteraars achter vier musici die op hun beurt kijken naar een groot scherm en achter elk scherm bevindt zich nog en musicus wiens instrument is voorzien van een microfoon. De vier ware spelers bedienen Play Station ‘gamepads’ om te bepalen welke musicus die luisteraars door het scherm heen kunnen zien terwijl hij speelt of een tevoren gemaakte filmversie. De gamers kunnen dus de muziek manipuleren en iedere uitvoering zal iets unieks hebben. Theatrale muziek die het op cd slechts zou doen, maar op dvd heel goed. Het gebruikte beeldmateriaal komt van (waarschijnlijk) Amerikaanse militaire strijdtonelen. Het is een al nog pretentieuze manipulatie die misschien fascineert, maar die ook nogal gewild aandoet.
In Mirror box extensions worden spiegels gebruikt om allerlei situaties te laten zien van herstellende hartaanvalpatiënten en een stel van zes of zeven instrumentalisten in een soort kerk en toeschouwers die dat vastleggen op mobieltjes en tablets. Piano-hero krijgt een soortgelijke behandeling.
Third space is een ongeveer tachtig minuten durend theaterstuk voor dansers en ensemble dat werd besteld voor de Münchense Muziektheater Biennale in 2018. Bas Wiegers leidt een in veel details van gezichten, handen en andere lichaamsdelen uitgelichte uitvoering met veel aandacht gericht op de dirigent. Toeschouwers worden op het toneel uitgenodigd en bewegen zich met de dansers en de musici. Na een kwartier lijkt alles alleen maar meer van hetzelfde en wordt het vervelend.
Op de bonus cd staan ‘Not I’, de monoloog die Beckett schreef voor Billie Whitelaw, ‘Third space’ en ‘Infiltrationen 3.0’ voor electronisch versterkt strijkkwartet vol verrassende momenten. De opnamen werden op verschillende locaties in België, München en Perugia gemaakt.
Hoe reageer je op zulk materiaal. Prins zal ongetwijfeld zijn volgelingen en bewonderaars hebben, maar ik heb dit album weggeven omdat ik zeker weet dat ik er geen tweede keer naar zal luisteren en kijken.