Previn: A streetcar named desire. Renée Fleming (s), Elizabeth Futral (s), Rodney Gilfry (b), Anthony Dean Giffey (t), Judith Forst (ms), Matthew Lord  (t)  met het Ensemble van de San Francisco opera o.l.v. André Previn. ArtHaus 100138 (2u 47’, dvd). 1998

“We hadden deze afspraak van meet af aan” zegt Stanley Kowalski tegen Blanche Dubois in het toneelstuk van Tenessee Williams. Zou dat ook gelden voor de toneelschrijver en Previn als ambitieuze componist van zijn eerste opera?

Zeker is dat het toneelstuk veel in zich heeft van een ongezongen opera want er schuilt veel muziek in Williams’ poëzie. Previn ging in 1997 in op een verzoek van Lotfi Mansouri van de opera San Francisco en het was logisch dat hij daar als veelzijdig componist en liederencomponist positief op reageerde.

Daarna begin het met het vinden van een goede librettist in de persoon van Philip Littell en een goede protagoniste voor de rol van Blanche: dat werd Renée Fleming en een betere keuze had nauwelijks kunnen worden gemaakt. Ze weet uitstekend raad met de gespannen emoties van haar rol. In feite draagt zij eigenlijk het hele werk.

In de muziek van Previn schuilt uiteraard wat jazz, maar opvallend weinig van de polka achtergrond en het straatrumoer. Zijn orkestratie is treffend Een koor komt aan het werk niet te pas, de locaties ‘Elysische velden’, ‘De begraafplaatsen’, ‘Verlangens’ worden slechts vaag aangeduid. Strikt genomen valt het moeilijk om zich nu als luisteraar geheel met Blanche te identificeren, hoe goed Fleming in de uitgesproken hoofdrol ook haar best doet. Beluister haar grote solo ‘I can smell the sea air’ en de scène waarin ze naar het gesticht wordt gebracht om dat te bewonderen. 

Rodney Gilfry zet een heel geloofwaardige Stanley Kowalski neer, maar zijn gezongen rol is strikt genomen geen sterke.  Met haar heldere sopraan is Elizabeth Futral een mooi geëngageerde Stella Kowalski en de kleinere rollen van Harold Mitchell (Griffey)  kunnen er goed mee door.

De regie van de tijdens de wereldpremière gemaakte opname (hoeveel opvoeringen volgden nog in Frisco en elders?) is in handen van Lotfi Mansouri en Colin Graham die zich gelukkig gezien de ‘moderne’ stof niet te buiten gingen aan vervreemding of actualisering.