Rameau: Les indes galantes. Lisette Oropesa (s., Hébé, Zima), Goran Juric (bs., Bellone), Ana Quintans (s., L’amour, Zaïre), Tareq Nazmi (bs., Osman, Ali), Cyril Auvity (t., Valère, Tacmas), François Lis (bs, Huascar, Don Alvaro), Elsa Benoit (s., Emilie), Anna Prohaska (s., Phani, Fatime), John Moore (Adario) e.a. met de Eastman dancers, het Balthasar-Neumann koor en het Münchens Festivalorkest o.l.v. Ivor Bolton. Bel Air BAC 138 (2 dvd’s, 3u., 14’00”). 2016
Hoewel Rameau al in de vijftig was toen hij zich aan het genre opera waagde, deed hij dat vol vertrouwen en maakte naam als een van Lully’s beste opvolgers en een van de beste theatercomponisten van de achttiende eeuw.
Het briljante operaballet Les indes galantes uit 1735 in de vorm van een proloog met vier vocale balletten was Rameau’s derde opera en na veel wijzigingen, waaronder het schrappen van de vrouwelijke vermomming van de held, een van zijn kleurigste.
Het decor van de opera, afwisselend een eiland in de Indische oceaan, het Peru van de Inca’s, Perzië en Noord Amerika weerspiegelt de liefde voor exotica van het Parijse publiek uit die tijd.
De handeling van de vier hoofddelen zijn al even fantastisch, met als slaven verkochte Europeanen die door genadige buitenlandse meesters worden vrijgelaten, een Zuid Amerikaanse vulkaan die uitbarst en een ‘vredespijp’ ceremonie van Amerikaanse indianen.
Ondanks de bizarre decors en plots zijn Rameau’s personages heel geloofwaardig en heeft hij een bijna verlichte kijk op de edele wilden. Maar boven alles geeft hij het gebeuren in de vier bedrijven gewicht en dramatiek, waarmee het doorgaans frivole operaballet naar een nieuw peil wordt getild.
In deze Münchense opvoering schitter de episodische exotische fantasie helder. De Eastman dansers bewegen zich op natuurlijk wijze tussen de zangers en zorgen voor een mooie fusie van barok en straatdans. De zang en het acteren van de vocale solisten, die vrijwel alle een dubbelrol vervullen, en de bijdragen van het koor zijn heel mooi. Vooral de vier vrouwelijke solisten met, voorop Anna Prohaska, zijn buitengewoon goed. Verder is hartstochtelijke tenor Cyril Auvity als Valère en Tacmas uitstekend in vorm en zorgt John Moore als Adario voor nog een glansrol. Verder vervult de zeer goede Lisette Oropesa een belangrijke inbreng als Hébé en Zima.
Wat dan ook de herkomst van het Festivalorkest moge zijn, het beschikt over strijkers die met zijdeglans spelen en zorgt voor dramatisch flair. Veel waardering ook voor de geloofwaardige regie van Sidi Larbi Cherkaoui.
Het enige dvd alternatief is van Christophe Rousset (Alpha 710), terwijl op cd nog steeds William Christie (Harmonia Mundi HMC 90.1367/9) de voorkeur geniet.