Rossini: La scala di seta. Daniele Zanfardino, Olga Peretyatko, Anna Malavasi, José Manuel Zapata met het Haydn orkest Bolzano en Trento o.l.v. Claudio Scimone. Opus Arte OA 1075 D (dvd, 1u. 45’ + 22’). 2009
Rossini was pas twintig toen hij deze farsa comica in één akte schreef in 1812 in Venetië. Veel meer dan de levendige ouverture is niet bekend van het werk en tot nu toe moesten we het stellen met een cd opname: Viotti (Claves 50-9219/20) en een dvd dito: Gelmetti (Euro Arts 2054978).
Dat deze nieuwere uitgave tijdens het Rossini Festival in Pesaro werd gemaakt, wekt hoge verwachtingen.
Het gaat om louter komedie op vertrouwde basis: een jonge vrouw tracht te voorkomen dat ze wordt uitgehuwelijkt met als crux dat ze in het geheim al getrouwd is met deze minnaar die haar ’s nachts bezoekt met gebruikmaking van de in de titel genoemde zijden ladder.
In Pesaro is van de oude vertrouwde ambiance een sjiek modern appartement gemaakt; de indeling daarvan wordt door een grote spiegel getoond en we zien daar aan het begin sjouwers met sofa’s, bedden, badkamer inrichting lopen waarna ook de zangers ten tonele verschijnen. Best amusant, maar nogal vergezocht. Jammer genoeg maakt die enorme spiegel in het vervolg de handeling nogal verwarrend. Bovendien zet regisseur Damiano Michieletto de komische effecten in de handeling nog veder rijkelijk zwaar aan.
Gelukkig wordt goed gezongen, met name door Olga Peretyatko als de jonge Giulia die er heel aantrekkelijk uit ziet (en op het toneel haar gymnastiek kleding moet vervangen). Ze zingt met fluwelige, lyrische stem, maar krijgt in het hoogste hoog soms last van teveel vibrato.
Tenor José Manuel Zapata brengt Italiaanse warmte in zijn rol als Dorvil, maar ook hij klinkt in het niet puntgaaf. Mooi dat we de bas Carlo Lepore horen in de ingelaste aria van Blansac, de ongewenste aanbidder.
Anna Malavisa is een heldere, aardige Lucilla, maar weer wat minder zijn Daniele Zanfardino als een ten onrechte haast dementerende Dormont en Paolo Bordogna als Germano, hier uitgedost als een bediende uit het Verre Oosten met een merkwaardige pruik.
Dirigent Scimone houdt de vaart erin en treft gelukkig ook de ware Rossinistijl.
Hiermee is de productie van Gelmetti tijdens het Schwetzingen Festival 1990 geenszins achterhaald.