Ravel: L’heure espagnole; L’enfant et les sotilèges. Elliot Madore, François Piolino, Stéphanie d’Oustrac, Alek Shrader c.q. Elliot Madore, Khatouna Gadella, Élodie Méchain, Julie Pasturaud met het Londens filharmonisch orkest en het Glyndebourne koor o.l.v. Kazushi Ono. FRA Musica FRA 008 (dvd, resp. 53'. 50', 10' en 13’). 2012
Ineens wordt hier de soms wat ongeorganiseerde eenakter l’Heure espagnole op een hoger plan gebracht. De klokkenwinkel van Torquemada mag wat overvol lijken met zelfs een auto in een hoek, maar de details zijn kostelijk, de kleuren zonnig Spaans uitbundig. De chaos illustreert de onzekerheid in Concepcións hart en de onzekerheid van haar echtgenoot Torquemada. Het ontwerp van Caroline Ginet en Florence Evrard verdient alle waardering.
Stéphanie d’Oustrac speelt met haar ook alweer kleurige mezzo een gefrustreerde, sensuele Concepción; als gewiekste minnaar is Paul Gay een onhandige Gómez, Alek Shrader te vervuld van zijn dichtkust om indruk te maken op Concepción en François Piolino bezit juist de idele menfeling van slimheid en slungeligheid. En Elliot Madore maakt eveneens als attractief botte Ramiro een goede indruk.
Het toneelbeeld van Pelly is in L’enfant et les sortilèges nog mooier, subtieler. Het brengt de fantasiewereld fraai in beeld van de overgrote tafel en stoel die het kind in het begintafereel verkleinen tot de barokfiguurtjes die van het behangpapier springen. De kostuums zijn ook heel passend waar het de grootvaderstoel, de staande klok, het serviesgoed, de dieren en de bomen betreft.
Khatouna Gadelia laat gaandeweg mooi de overgang van stout, bedreigend kind naar onschuldig kind zien en horen. Elodie Méchain is goed als de moeder. Met haar mooie mezzo valt in de rest van het ensemble vooral Kathleen Kim op. Erg aardig moment: het geplaag van theepot en theekopje.
Veel lof komt ook het onder Kazushi Ono briljant en subtiel spelende orkest toe. Het tussentijds gelach van het publiek is beter te verdragen dan gehoest. Al met al een heel geslaagde, niet zo eenvoudig te realiseren opgave.
Regelrechte concurrentie met dezelfde combinatie werken komt ook uit Glyndebourne (1987) met de muziek bezorgd door Sian Edwards/Simon Rattle op de Warner dvd 50-51865-4314-2. Maar die is in vergelijking toch echt wat van minder gehalte.
Verder is daar ArtHaus 100.102 uit 1986 met het Nederlands danstheater en choreografie van Jirí Kylián met alleen L’enfant, gecombineerd met Prokofievs Peter en de wolf en de muziek van de prachtopname van Maazel op DG. Tot voor kort de mooiste versie, maar nu overklast door deze nieuwkomer. Bovendien is de koppeling daar logischer.