Verdi: Macbeth. Thomas Hampson (Macbeth), Paoletta Marrocu (Lady Macbeth), Robert Scandiuzzi (Banquo), Luis Lima (Macduff), Liuba Chuchrova (vrouw), Miroslav Christoff (Malcolm), Peter Kálmán (dokter) met het Ensemble van de Opera Zürich o.l.v. Franz Welser-Möst. TDK DV-OPMAC (186’, 16:9, geluid 2.0, regio 0). 2001
Verdi’s levenslange bewondering voor Shakespeare resulteerde slechts in drie opera’s, waarvan Macbeth uit 1847 de eerste was; het werk werd grondig herzien in 1865 en zonder iets van de kracht van het origineel in te boeten, voegde Verdi toen een grote diepgang aan het werk toe. Ooit beschouwd als een werk dat Shakespeare nauwelijks recht deed, wordt deze opera nu geroemd om zijn psychologische inzichten en zijn subtiele melodische inspiratie.
Van dit werk bestond al een heel geslaagde versie op dvd-v van Renato Bruson, Mara Zampieri, Dennis O’Neill, James Morris en het Ensemble van de Deutsche Oper Berlijn o.l.v. Giuseppe Sinopoli (ArtHaus 100.140).
Het vroeger op operagebied zo conservatieve Zürich verrast tegenwoordig regelmatig met bijzondere, actuele operaproducties. Neem deze Macbeth in de opzet van David Pountney waar Stefanos Lazaridis tekende voor het toneelbeeld, Vivienne Newport voor de choreografie.
Poutney baseert zijn concept op erotische relaties die duidelijk naar voren worden gebracht door Macbeth, een glansrol van een tot het uiterste getergde en uitgedaagde Hampson die tot de grenzen van zijn vermogens wordt gedreven. Hij is de gladdere, intelligenter Macbeth in vergelijking met Bruson.
Zijn echtgenote, een bewonderenswaardige, nog vrij onbekende Marrocu in haar vocale en theatrale gedrag. Ze vermijdt de hoge noot aan het slot van de slaapwandelscène niet en overtuigt minstens zo goed als Zampieri.
De rest van de bezetting maakt ook een sterke indruk met Roberto Scandiuzzi als Banquo en Luis Lima als Macduff. Het koor zingt ook heel goed met een fraaie linie heksen in de beginscène.
De decors van Stefanos Lazaridis zijn modieus bescheiden en eenvoudig. Marie-Jeanne Lecca’s kostuums zijn met wisselend resultaat een combinatie van het oude en het moderne. Thomas Grimm tekende voor de gedegen videoregie. Mooi ook de ruimtelijke geluidsweergave. Deze productie is derhalve minstens gelijkwaardig aan die van ArtHaus en heeft als leuke bonus een leuke introductie aan het begin van het eerste schijfje. Sinopoli voor een waardige, heel dramatisch aandoende uitwijkmogelijkheid met een Berlijnse registratie uit 1987 waaraan een dominante Renato Bruson, een vocaal minder overtuigende maar krachtige en fraai ogende Mara Zampieri, James Morris en Dennis O’Neill meewerkten, ook zij met bovengemiddeld goede prestaties. Maar de TDK uitgave geniet de voorkeur.