Verdi: Macbeth. Leo Nucci, Sylvie Valayre, Enrico Iori, Roberto Iuliano, Nicola Pascoli, Enrico Turco, Riccardo di Stefano e.a. met het Ensemble van het Teatro regio di Parma en de Compagnia balletto di Roma o.l.v. Bruno Bartoletti. C Major, Unitel classica 722008 (dvd, 2u., 48’). 2006
Deze uitgave maakt deel uit van de volledige reeks van 26 (!) Verdi opera’s die door C Major op dvd heeft bijeengebracht en die samen of afzonderlijk leverbaar zijn.
Macbeth wordt beschouwd als een ‘vroege’ Verdi. Het werk dateert immers uit 1847 en zelfs de weinige herzieningen die in 1865 werden aangebracht verbloemen niet dat het van meet af aan om een rijp werk gaat, getuige ook het schaduwrijke karakter, de weinige beroemd geworden aria’s en het daardoor coherente, organische geheel.
Ze stammen uit de tijd van La forza del destino en Don Carlos en leverden de prachtige aria van Lady Macbeth uit de tweede akte, ‘La luce langue’ en het koor van de bannelingen aan het begin van de vierde akte als extra’s op. Die latere versie is het gangbaarst en wordt ook hier gebruikt.
Lady Macbeth heeft verder één grote aria, ‘Una macchia e qui tuttora’ die van de vertolkster een geheimzinnig, angstaanjagend timbre op haar klankpalet moet hebben, Daarover beschikt Sylvie Valayre die ook verder goed in staat blijkt om de twee gezichten van deze dame te tonen: die van de koningin en die van degene die haar man tot een moord aanzet. Schoonheid wordt niet primair van haar stem gevergd; wel dat ‘wrede, smorende (cupo) donkere timbre, de stem van de duivel’. Ooit typisch iets voor Callas, maar ook Valayre komt een eind in een uitbeelding van deze neurotische, pathetische, maar ook aanmatigend trotse vrouw.
Als haar zwakke, willige echtgenoot is Leo Nucci heel competent omdat hij zo goed het introspectieve, piekerende karakter van Macbeth toont. Roberto Iuliano als Macduff geeft een fraai voorbeeld van een gesabelde basso cantante.
Het ensemble uit Parma en het ballet uit Rome dragen onder de inspirerende Bruno Bartoletti het hunne bij aan een heel geslaagde operatie.
Het is verheugend dat het aantal dvd opera opnamen zo groeit. Dat maakt de concurrentie groter. Zonder vergelijkingen te maken kan worden vastgesteld dat deze uitgave de strijd met de hieronder genoemde versies goed aankan, temeer daar beeldregie en geluidskwaliteit naar behoren zijn.
Zo’n eerdere indrukwekkende Macbeth was er met Thomas Hampson, Roberto Scandiuzzi, Luis Lima e.a. van de Opera Zürich onder Franz Welser-Möst uit 2001, maar die uitgave op TDK DV-OPMAC is met het verdwijnen van dat Japanse label uit de circulatie verdwenen. Blijven verder over Sinopoli uit Berlijn, eveneens op ArtHaus (100.140), Pritchard uit Glyndebourne (ArtHaus 101.095), Campanella (Opus Arte OA 0922 D), Chailly uit Bologna (DG 073-438-0), Callegari (Naxos 2.110258), Currentzis uit Parijs (Bel Air BAC 054), Pappano uit Londen (Opus Arte OA 1063 D) en Levine uit de Met (EMI 206.304-9).