MILDERE OMSTANDIGHEDEN IN VIDEO DAN IN AUDIO
Tweemaal (op Arte en Mezzo tv) bewust gekeken naar de beelden van de pianist David Fray met de hier uit 21 musici bestaande Deutsche Kammerphilharmonie Bremen in een documentaire van de op dit gebied zijn sporen verdiend hebbende Bruno Mosaingeon. En geluisterd naar de cd die Virgin op basis hiervan maakte.
Natuurlijk was ook de videoreportage met geluid en viel op dat het begeleidende strijkje, hoe enthousiast ook, qua geluid wat zwak doorkwam. Maar daar stond het enthousiasme en de inzet van de duidelijk goede opvattingen van Fray als een soort pseudo Glenn Gould tijdens de repetitie, de opnamen en wat extra commentaren vanachter de vleugel tegenover.
Of je het helemaal eens was met die opvattingen of niet: Fray maakte wel indruk, zeker nadat men die repetities had gezien en de commentaren had gehoord in een steeds wat gebrekkig Engels. Een gevoel van waardering en zelfs bewondering was het resultaat.
Maar daarna, bij het beluisteren van de resulterende cd kwam de koude douche bij het analyserend luisteren. Een echte sympathieke dirigent en iemand in de regiekamer die de balans naar behoren had ingesteld waren mogelijk de redding geweest van deze tamelijke mislukking alle goede bedoelingen ten spijt. Het orkest met zijn toch redelijk grote bezetting is haast onhoorbaar en wekt zo de indruk alleen maar als geluidsdecor voor de prominente solist te dienen. Een dirigent had ook beter wat ongelijkheden kunnen corrigeren.
Ook de nu onzichtbare Fray moet op wat kritiek rekenen. In het eerste concert valt op dat hij wel erg nadrukkelijk non-legato speelt; het eerste deel van het concert in f daarentegen klinkt wat te terloops; het langzame deel uit het concert in A – in beeld nog boeiend mooi, is verworden tot een te langerekt, bijna sentimenteel betoog. De dynamische contrasten lijken vaak ook te groot.
Maar prachtig zijn en blijven de goede momenten, zoals het langzame deel van het concert in f, het eerste deel van dat in A en in sommige finales, met name die in het concert in g.
Maar het ergst is en blijft dat nodeloos zo treurig op de achtergrond blijvende orkest dat veel beter heeft verdiend. Of de resterende concerten ook op deze manier verschijnen? Alleen al daarom blijft de voorkeur duidelijk gericht op Schiff (Decca 425.676-2) en Perahia (Sony SK 89245/89690) indien men deze werken met een piano wil horen.
Bach: Pianoconcerten nr. 1 in d BWV 1052, 4 in A BWV 1055, 5 in f BWV 1056 en 7 in g BWV 1058. David Fray met de Deutsche Kammerphilharmonie Bremen. Virgin 213,064-2 (62’). 2008