INDIKKEN VAN INFORMATIE
“Dichter op elkaar gaan zitten en daardoor meer ruimte maken” is de omschrijving uit Van Dale, kennelijk nog niet ingesteld op de huidige manier van het steeds extremer comprimeren van audio- en video opslagmateriaal met en zonder datareductie bij de audiovisuele media.
Een standaard in de handel zijnde cd met maximaal tachtig minuten muziek kan zo’n 640Mb aan gegevens bevatten, een dvd schijf haalt veel meer, circa 4,7GB wat met de dubbellaags structuur kan worden verdubbeld. En terwijl naarstig wordt gewerkt aan twee High-Definition formaten – HD dvd en Blu-ray met een opslagcapaciteit van 30GB – dankzij het gebruik van een blauwe in plaats van een infrarode laser, wordt in de verdere toekomst al een schijfje in het vooruitzicht gesteld dat ongeveer vijfhonderd uur muziek kan bevatten.
Daarmee niet genoeg wordt ook gewerkt aan een Multiplexed Optical Data Storage systeem dat met 1000GB een nieuw record moet gaan vestigen. Het gaat bestaan uit vier lagen met elk 250GB opslagcapaciteit. Waar op de conventionele cd per putje een enkele bit aan data kan worden ondergebracht, wordt bij de nieuwe technologie gebruik gemaakt van gehoekte flanken binnen zo’n putje om de opslag van gegevens te vertienvoudigen. De huidige 40GB iPod met datagereduceerd materiaal valt er geheel bij in het niet.
Wanneer die vondst niet wordt gebruikt om de schijfjes te miniaturiseren, maar het gangbare 12cm formaat wordt aangehouden, zou één enkele MODS cd vijftienhonderd uur hoogwaardige muziek of ongeveer vierhonderzeventig uur dvd-video kunnen bevatten. It really boggles the mind en het gaat bijna als bij astronomische getallen het voorstellingsvermogen nog aardig te boven.
Men stelle zich voor: straks misschien het complete oeuvre van Bach, Händel, Mozart, Beethoven, Schubert, Schumann, Brahms, Bruckner, Wagner, Verdi, Mahler, Stravinsky op één enkel plaatje. Vooral in de huidige discussie rond canons in de kunst (waarbij typisch weer niet over muziek wordt gesproken) een wenkend perspectief. Over de mogelijkheden om ook boeken, afbeeldingen en films te conserveren hebben we het dan nog niet eens.
Wat zijn de praktische consequenties? Zeker waar het gaat om auteursrechtelijk beschermd materiaal moet zo’n gigaplaat echt onbetaalbaar worden. Maar voor historische opnamen waarvoor in toenemende mate die vijftigjarige protectie vervalt, zou het een aardige optie zijn. Denk verder aan de enorme ruimtebesparing. Dan moeten meteen ook wel alle toelichtingen en foto’s op een bijbehorende dataschijf worden aangeboden anders blijft een reuze stapel begeleidende boekjes bestaan.
Aan de andere kant: voor de muziekliefhebber die niet primair op een grote kwantiteit muziek zonder begeleidende info is gericht, is en blijft de cd een fijn hebbedingetje, een origineel. Men hoeft niet eens te willen pronken met enige strekkende meters cd’s aan de wand om ze als een dierbaar bezit te koesteren. Alles op één of twee van die superdingen mag handig zijn, zeker als een directe selectie mogelijk is en er een goede inhoudsopgave bij hoort, de vreugde van het geleidelijk, zorgvuldig kiezen en verzamelen wordt er op heel ontnuchterende manier geweld mee aangedaan. Kortom: in theorie oogt het heel knap en fraai, maar hoe er dan ook mee wordt omgegaan, in de praktijk lijkt het me geen aantrekkelijke vinding. Of het trouwens werkelijkheid wordt? De berichtgeving doet serieus aan en het is nog geen 1 april.