VINYL ALS NOSTALGISCH BLIJVERTJE?
In het meinummer 2016 van The Gramophone staat een aardig artikel over de herleefde belangstelling voor de lp. Die interesse beperkt zich niet tot popmuziek en jazz, maar strekt zich ook uit tot de wereld van klassieke muziek. Een paar voorbeelden geven daar blijk van. Sony verzorgde een heruitgave van Mozarts Da Ponte opera’s op lp, Erato gaf Bachs Goldbergvariaties met Alexandre Tharaud in die oude vorm uit en Linn deed dat met opnamen van John Butt, Robin Ticciati en slagwerkster Kuniko en Decca waagde de sprong terug met een zestal lp’s terwijl Mercury delen van de Living Presence reeks op vinyl deed herleven. Er vinden initiatieven plaats meer op dit gebied. Componist Max Ritter die Vivaldis Vier jaargetijden heeft ‘gehercomponeerd’ eiste voor de uitvoering door het Berlijns Konzerthaus kamerorkest met Daniel Hope als solist en André de Ridder als dirigent dat de vertolking op LP formaat zou verschijnen. Wat op 479.3337-3 (2 lp’s) ook gebeurde in 2014.
Er is in ieder geval stof genoeg voor discussie en controverses, Lees het artikel (kan tegen betaling ook via internet) en oordeel zelf.
Wat het musicalifeiten standpunt is, waarom digitale opnamen na het doorstaan van wat kinderziekten beter zijn dan analoge op het punt van minder fysieke lange termijn kwetsbaarheid (tikken, krassen, kromme platen, elektrostische lading), diverse vervormingssoorten – harmonisch, intermodulatie – signaal/ruisverhouding, en bij de afspeelapparatuur zweving en rumble, hinderlijk stof werd elders al eerder uit de doeken gedaan.
Dat een bepaalde categorie discofielen desondanks gehecht is aan vinyl, is te begrijpen, maar waarom zou je daarin als downloadende muziekconsument meegaan? De meesten zullen onbekommerd, zonder zich van kwaliteitseisen en mogelijkheden tot verbetering van de weergave bewust te zijn in zee gaan met een behoorlijke voorhanden platenspeler met een gangbaar pickup element van Denon, Sony, Audio Technica, Teac, in feite van een van de betere ‘muziekwaardige’ merken. Die zijn er altijd geweest en veel versterkers hebben ook nog een p.u. ingang
Een tijdlang was het best leuk om te proberen optimale weergave van lp’s te realiseren en diverse types platenspelers (liefst direct- en anders snaaraangedreven), antistatische platenmatten meedraaiende stofborstels of bevochtings contrapties (Lenco) te gebruiken, diverse naaldvormtypes (Shibata, Van den Hul, Pramanik) te testen, met naaldkracht weegschaaltjes de beste waarde in te stellen, al dan niet aarding toe te passen en te wachten tot er weer een nieuw hulpmiddel was….
Maar ik moet er niet aan denken dat ik me daar op mijn oude dag met bibbervingers nog mee bezig zou moeten houden in de wetenschap dat het altijd nog beter (en dus meestall duurder) kan. Mijn geloof in de cd was van meet af aan onvoorwaardelijk, ook al besef ik dat ultieme audio volmaaktheid waarschijnlijk nooit zal worden bereikt.
Ik heb afgezien van het feit dat bepaalde lp’s gerelateerd waren aan bijzondere omstandigheden en emoties nooit spijt van gehad dat ik de hele, niet geringe, voorraad en masse heb verkocht in 1985.