VERDI: I VESPRI SICILIANI
Verdi’s Franse opera (Eigenlijk dus Les vêpres siciliennes) op tekst van Eugène Scribe en Charles Duveyrier, die in 1855 in Parijs in première ging en die tegenwoordig bij voorkeur in zijn Italiaanse gedaante wordt uitgevoerd, is een moeilijk te realiseren stuk. Verdi vond dat hij moest trachten zich te richten naar de Parijse smaak voor het grootse en het theatraal opwindende, maar wilde zijn voorkeuren voor een duidelijke interactie tussen de diverse figuren niet prijsgeven.
Van dit verwaarloosde werk bestaat een mooie opname uit 1974 van Levine (RCA RD 80370), die bijzonder is en blijft door het uitstekende partnerschap van Placido Domingo en Sherrill Milnes. Hun duet uit de 2e akte is onovertroffen. Martina Arroyo blijft wat achter bij Studer op EMI, maar Raimondi is weer geweldig als Procida, beter dan Furlanetto.
Het is de verdienste van de ‘live’ opname uit de Milanese Scala onder Muti (EMI 754.043-2) dat deze beide aspecten zo goed tot gelding komen in al hun wisselende stemmingen. Op één uitzondering na zijn alle zangers heel goed tegen hun taak opgewassen. Voorop Cheryl Studer als heel positieve Elena en Chris Merritt als de held Arrigo. Zelfs nog beter is Giorgio Zancanaro als de tiran Montforte met zijn gepijnigde ziel. De enige die niet is opgewassen tegen zijn zware rol is Ferruccio Furlanetto als Procida, de leider van de Siciliaanse rebellie. Maar dat mag niemand ervan weerhouden om zich over te geven aan de frisson van deze pakkende realisatie.
Moeilijke keus in dit geval. Het gaat er maar om waaraan men meer waarde hecht, aan een optimale Elena (Studer) of dito Procida (Raimondi). Voor het overige zijn beide uitgaven aan elkaar gewaagd.