MENDELSSOHN: DE 2 PIANOCONCERTEN
De beide Pianoconcerten van Mendelssohn behoorden in de 19e eeuw tot de meest gespeelde werken in hun soort. Melodische élégance. Puntige finales en een motorisch-briljante schrijfwijze voor de piano geven de solist en het begeleidende orkest de gelegenheid om op hoog niveau aangenaam te kunnen vermaken en hun smaak te tonen. Daarna raakten de werken wat op de achtergrond omdat ze teveel werden beschouwd als voertuigen van hol virtuoos vertoon. Gelukkig is daar weer een kentering in gekomen.
Ferdinand Hiller zei in herinnering over Mendelssohn als pianist: “Hij speelde zoals een leeuwerik zich verheft en zweeft”. Behalve een uiting van lof zou dat ook kunnen inhouden dat Mendelssohn weinig notie had van conflicten en de innerlijke noodzaak van een voortstuwende ontwikkeling. In minder goede uitvoeringen lijkt die opvatting te worden bevestigd. Maar in de juiste handen onthullen deze werken dat ze waarachtig wel dramatisch gehalte en een onweerstaanbare melodische rijkdom bezitten.
Het eerste concert, in g-klein, ontstond in een mum van tijd in Rome in november 1831 en werd een jaar daarop voor het eerst in München uitgevoerd. “Ik kreeg een luid en land applaus…. Maar ik was bescheiden en wilde niet nogmaals op het podium komen.” Het tweede concert, in d-klein, werd in 1837 voor het Birmingham Festival geschreven. “Het publiek maakte zo’n nodeloze ophef over me dat ik verbijsterd was.” Het tweede deel is zo kalm als een Lied ohne Worte maar uit het werk blijkt ook vernieuwing, bijvoorbeeld in het innige samengaan van solist en orkest, in de eenheid tussen de drie delen die onderling door fanfares zijn verbonden.
Met name Perahia (Sony 42401) en Schiff (Decca 414.672-2) spelen deze werken met veel plezier, stijlgevoel en een haast Mozartiaanse inslag. Wat kleinschaliger van opzet is Shelley (Chandos CHAN 9215); Hough (Hyperion CDA 66969) neemt een tussenpositie in. Tenslotte zijn het Perahia en Schiff die het meeste overtuigen.