HÄNDEL: ISRAEL IN EGYPT

Als iemand nog overtuigd moet worden van de Engelse koortraditie op zijn best, moet hij of zij eens luisteren naar de diverse opnamen van Händels Israel in Egypt. Dit is namelijk ’s componisten koorwerk par excellence, zelfs zodanig dat het in Händels tijd bijna een mislukking was omdat toen solozang verre de voorkeur genoot boven koorzang.

Het werk is opgezet als een reeks grootse koorfresco’s en werd “te plechtig voor gewone oren” geacht. Wie het werk in zijn bijna Victoriaans grootschalige vorm wil horen, komt uit bij Mackerras (Archiv 429.530-2), wie het wat kleiner, maar ook nog met ‘gewone’ instrumenten wil genieten, is aangewezen op Preston (Decca 443.470-2). Gardiner maakte twee opnamen van het oratorium, in 1978 (Erato 2292-45399-2) en in 1990 (Philips 432.110-2). Geheel naar verwachting gaat het om heel mooi stralende, extroverte vertolkingen met een prachtige inbreng van het koor, maar minder bevredigende solistische bijdragen. Christophers (Collins 7035-2) heeft ook wel erg bleek klinkende sopranen als handicap, zodat het tenslotte Parrott (EMI 754.018-2, Virgin 561.350-2) is die het beste van alle werelden verenigt in zijn authentieke lezing.

Zou het toeval zijn dat de ene Duitstalige versie van een ensemble uit Leipzig onder Hauschild (Berlin Classics 0090062) zo ongeïnspireerd en dus onbevredigend is?