GERSHWIN: AN AMERICAN IN PARIS

Het idee voor An American in Paris kreeg Gershwin tijdens zijn tweede bezoek aan de Franse hoofdstad in 1926. “Mijn bedoeling was hier om de indrukken uit te beelden die een Amerikaanse bezoeker in Parijs opdoet wanneer hij door de stad slentert, luistert naar de verschillende stadsgeluiden en de Franse atmosfeer in zich opneemt.” Gershwin dacht ook aan dit werk in termen van een ‘rapsodisch ballet’. Maar wat het werk feitelijk is: een vlot symfonisch gedicht, dat minder verbrokkeld, beter gestructureerd is dan sommige vroegere werken.  Het Walking theme was snel bedacht, later vond hij na twee auto claxons te hebben gekocht de inspiratie voor een tweede thema van wat een echt showstuk zou worden nadat hij een derde thema ontleende aan een ongebruikt stel dansen die hij ooit had geschreven voor Fred Astaire om in Funny Face uit te voeren en die in de verfilming uit 1951 met Gene Kelly’s choreografie als naïeve, tevens brutale boulevardier werd verwerkt .

Eén uitvoering van het werk steekt sinds 1958 nog altijd met kop en schouders boven alle andere uit: die van Bernstein (Sony 47529) de banierdrager van de Amerikaanse muziek die als het ware de estafette van Gershwin overnam. Gemeten aan hem blijven  Fiedler (RCA 09026-68792-2), Slatkin (EMI 566.086-2) en Ormandy (Sony 62402) wat achter. Wat curieus en eigenlijk lang niet slecht bracht Toscanini (RCA GD 60307) het er af. Bij de nieuwere, beter klinkende opnamen onderscheiden zich met name Chailly (Decca 417.326-2) en Previn (Londen EMI 566.891-2 en Pittsburgh Philips 412.611-2). Het gaat tenslotte tussen Bernstein, Previn (Philips) en Chailly, waarbij laatstgenoemde het klankvoordeel aan zijn kant heeft.

Interessant is mogelijk dat er ook nog een versie voor twee piano’s in omloop is: van de zusjes Labèque (EMI 747.044-2).