FRANCK: VARIATIONS SYMPHONIQUES
 

De Variations symphoniques van Franck kunnen net als zijn ook eendelige Les Djinns worden beschouwd als een verkapt pianoconcert. Maar in plaats van zoals gangbaar bij het ‘concertare’ of wedijver concept wordt hier niet de gebruikelijke strijd tussen piano en orkest gevoerd, maar een conflict behandeld tussen twee tegengestelde muzikale gedachten. Het ene is lyrisch van aard, het andere dramatisch en beide worden meteen aan het begin van het werk voorgesteld en daarna op een vraag en antwoord basis verder in een levendig langzaam/snel patroon met herkenbare driedeligheid uitgewerkt.

In mindere handen kunnen de Variaties nogal onsamenhangend klinken want het gaat om een best moeilijk optimaal te realiseren werk. Het gaat er vooral om een goed evenwicht te vinden tussen het expansieve orkestaandeel en de verfijndere solopartij. Met een uitvoeringsduur van ruim een kwartier vormt het stuk in de cd wereld doorgaans een rol als aanvulling en eigenlijk nooit als hoofdschotel. Bij de keuze speelt de gewenste koppeling daarom ook een belangrijke rol.

Eén der aantrekkelijkst (met de Symfonie en Les Eolides) gecombineerde en gelukkig ook mooiste uitgaven is die van Louis Lortie met het BBC filharmonisch orkest onder Yan Pascal Tortelier (Chandos CHAN 9875). Maar feitelijk de allermooiste is nog steeds die van Clifford Curzon met het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Adrian Boult. Deze bestaat in tweeërlei gedaante: gecombineerd met de Pianoconcerten van Grieg en Schumann (Decca 433.628-2) en verenigd met het 1e Pianoconcert van Brahms en Litolffs Scherzo (Decca 466.376-2). Op de derde plaats eindigen Jorge Bolet en Riccardo Chailly met het Concertgebouworkest (Decca 417.487-2), gevolgd door Arthur Rubinstein en Alfred Wallenstein met Symphony of the air (RCA 09026-63070-2).