Als één van de belangrijkste bijdragen aan het Festival Oude Muziek 2012 geldt de productie van wat wel globaal is omschreven als “Nederlands oudste opera”: de barokmusical De triomferende min kwesties van Moord, oorlog, maar vanzelfsprekend ook liefde en vrede uit het rampjaar 1672 aan de orde worden gesteld. Dat alles op basis van een herdersspel op tekst van Dirk Buysero naar aanleiding van de vrede van Nijmegen in 1678 en op muziek van Carel Hacquart (ca. 1640- ca. 1701).

Het gaat om een ‘vredespel, gemengd met snarenspel, vliegwerken en balletten’ waarin Venus, Bacchus, Comus, Cupido goddelijke invloeden uitoefenen en geldt als een der eerste Nederlandstalige opera’s. Het muzikale aandeel is in handen van Camerata Trajectana o.l.v. Louis Peter Grijp. Bij dit soort opvoeringen wordt altijd de aandacht gericht op de muziek, de zangers – in dit geval sopraan Hieke Meppelink, counter tenor Sytse Buwalda en tenor Nico van der Meel – en de begeleiding, hier door Camerata Trajectina, terwijl de decors en kostuums hooguit terloops ter sprake komen. Reden genoeg voor nu eens wat vragen aan kostuumontwerpster Marrit van der Burgt.

Je genoot je opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Ging het daar specifiek om de studierichting Textiel en Mode?

“Ik genoot inderdaad welbewust mijn opleiding aan de kunstacademie in Den Haag. Ik wist al tevoren dat ik theaterkostuums wilde gaan ontwerpen maar in die tijd bestond er nog geen specifieke studierichting voor. Dus ben ik begonnen met mode, maar had al snel door dat dit niet helemaal was wat ik wilde. Dus ben ik naar de directrice (Marian conrads) gestapt en heb ik haar gevraagd of ik een paar vakken mocht volgen uit de monumentaaltextiel richting (dat is vrije kunst met textiel). Hier kon ik meer mijn gang gaan met "kunst om het lichaam" te maken. Ik kon daar ook met andere materialen experimenteren in plaats van gewoon textielstof. En dat doe ik nog steeds.”

Wat was je motivatie om speciaal daarvoor de kiezen? Van je hobby je werk maken?

“Zoals ik al zei, ik wist vast ik het theater in wilde en hoe dat gekomen is weet ik niet zeker maar dat is vanzelf gegroeid en gestimuleerd op de Vrije school waar ik naar toe ging.Er word daar veel aan toneel gedaan, maar op het toneel staan vond ik verschrikkelijk dus ik maakte me al snel nuttig achter de schermen, waar ik tot op heden verkeer.Verder maakte ik al veel van mijn kleding zelf omdat ik 1m90 lang ben en er weinig leuks te vinden was en is naar mijn smaak.”

Sta je als beoefenaar van een vrij beroep te boek?

“Formeel gezien wel want ik heb me als free lance gevestigd, dat is zoals bij veel artistieke beroepen een onbeschermde status.”

Liggen na zo’n opleiding de baantjes voor het opscheppen? Wilde je absoluut de theater- en filmrichting uit?

“Allerminst. Ook hier is het een kwestie van tien procent talent en 90 procent bloed, zweet en tranen. Ja theater lokte me erg en doorzettingsvermogen, motivatie helpen erg.”

Nooit overwogen om een winkel met bruidskleding te openen?

Waarmee begon je actieve loopbaan?

“Ik ben tijdens mijn opleiding al begonnen met een stage bij de Haagse Komedie. Daar moest ik samenwerken met een Italiaanse ontwerpster die hele wilde ontwerpen had gemaakt van allerlei plaksels en foto’s. Die moest ik integreren en er vervolgens kostuums van maken. Vooral vogels en pratende honden waren daar onderdeel van waarvoor ik uit een berg lapjes, stoffen en gekke materialen moest kiezen. Het werkte meteen want hoewel we nauwelijks een woord konden wisselen, verstonden we elkaar perfect in de vormtaal. Zelfs tijdens mijn eindexamen ben ik nog een paar keer terug gevraagd om kostuums te verven en te bewerken. Ook deed ik af en toe werk als kleedster (wassen, strijken, vermaken, repareren). Ik vond dat alles fantastisch! Na de Academie hoorde ik via het Haagse atelier dat iemand werd gezocht op het atelier van het Nederlands Danstheater, daar ben ik op afgestapt en ik werd aangenomen. Toen ik met de kostuums voor een ballet bezig was voor vormgever Tom Schenk bleek onze vormtaal ook goed te klikken.

Je was een poosje werkzaam voor Internationale Opera. Vertel daar iets meer over.

“Bij de Internationale Opera ben ik terecht gekomen door Marc Krone; hij had mijn werk gezien bij Opera Zuid. Ik geloof Tsaar Saltan of Rusalka en hij wist me te achterhalen. Ook met hem verliep de samenwerking uitstekend.We zouden Der Zigeunerbaron gaan doen in de Oekraïne maar voordat het zover kwam werd ik nog gebeld door de producer om eerst Don Giovanni te doen in Odessa want de kostuumontwerper daar had zich teruggetrokken. Toen dus Der Zigeunerbaron en daarna volgden Aida, Tosca en Rigoletto plus vervolgens weer met Marc Die lustige Witwe. Ik heb toen in een week geleerd een Aida te ontwerpen, in lichaamstaal Oekraïns te praten, me op te winden en kwaad te worden en vooral krankzinnig veel te improviseren zonder budget. In de Oekraïne en Bulgarije heb ik zoveel avonturen beleefd en ik zou er zoveel anekdotes over kunnen vertellen dat ik ze liever voor mijn memoires bewaar. Het was natuurlijk een heel bijzondere, maar ook erg zware tijd waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. Toch zou ik zeker weer teruggaan, dat wel….”

“Vooral op de grote Wagneropera Lohengrin in het Landestheater in Innsbruck. Daar was ineens weer alles mogelijk. Ik heb daar met prachtige stoffen gewerkt in een heel goed team met David Prins als regisseur en Arnold Schalks als decorontwerper. Uiteindelijk heb ik een maand in Innsbruck gewoond om alle kostuums met latex veren en van alles te bewerken; geweldig: mijn zus, mijn dochter, een vriendinnetje hebben allemaal geholpen. We hebben er een kleurrijk sprookje van gemaakt en ik kon daar zelf enorm van genieten, zowel bij het kijken als het luisteren. De sfeer in het theater was geweldig. Mevrouw Brigitte Fassbänder zat er toen nog. Nog steeds kijk ik daar met een blij en trots gevoel op terug. De stad is ook heerlijk.

Terug naar De triomferende min: werd je uitgenodigd om daarvoor kostuums te maken, of moest je naar deze baan solliciteren te midden van andere gegadigden?

“Voor De triomferende min werd ik gevraagd door Marc, zo gaat dat meestal; de regisseurs hebben vaak mensen die ze al kennen, met wie ze graag werken en met wie op dezelfde golflengte zitten.”