Johnson, D.H.: Symfonie nr. 9 in cis op. 295; Communi antifoon St. Boniface, Whitechapel nr. 14 op. 359; Motet voor orkest nr. 2 op. 257/2. Liverpool filear manisch orkest o.l.v. Paul Mann. Toccata Classics TOCC 0939 (68’09”). 2016

Johnson, D.H.: Symfonieën nr. 10 op. 312/1 en 13 op. 361/1; Motet voor orkest nr. 6 op. 337/4 Benedicite Maria et flumina. Schots nationaal orkest o.l.v. Paul Mann. Toccata Classics TOCC 0452 (79’55). 2018

Volgens de opusnummering heeft de in 1963 geboren Britse componist David Hackbridge Johnson intussen ruim driehonderd zestig werken op zijn naam en vrijwel niemand - ook in Engeland niet - heeft er ooit van gehoord.  Dat ligt natuurlijk ook aan de man zelf, die liefst in eenzaamheid werkt en zijn anonimiteit hoedt. Als tiener al begon hij te componeren zonder. Daar blijkbaar veel ruchtbaarheid aan te geven.

Behalve als componist werkt Johnson als producent, docent en uitvoerend musicus. Bij nadere kennismaking met enige van zijn recente orkestwerken blijken deze niet alleen in kwantitatief, maar ook in kwalitatief opzicht best enorm en de moeite waard te zijn. Niet voor niets telt de Symfonie nr. 9 uit 2012 veertien delen

Met een duur van vrijwel zeventig minuten. Niet zozeer daardoor alleen worden associaties gewekt met Mahler, maar sterker nog met Elgar, Brian en zelfs die andere afzonderling Matthijs Vermeulen.

Complexe, sterk persoonlijke, maar niet ontoegankelijke muziek die een diepzinnig en zelfs visionair karakter bezit. De symfonieën nr. 10 en 13 zijn niet alleen korter, ze zijn ook directer. Maar echt heel mooi expressief zijn beide Motetten voor orkest met een programmatische achtergrond.

Zo te horen gelooft dirigent Paul Mann heilig in deze muziek die hij met een tweetal orkesten heel indringend en geloofwaardig tot klinken brengt. Texturen worden goed verhelderd.