Jommelli: Requiem in Es. Sandrine Piau (s), Carlo Vistoli (altus), Raffaele Giordani (t) en Salvo Vitale (bs) met het Ghislieri koor en orkest o.l.v. Giulio Prandi. Arcana A 477 (55’15”). 2019

 

Ingeleid door de antifoon Dominus custodit te voert Giulio Prandi het Requiem uit dat Niccolò Jommelli (1714 - 1774) kort na zijn aanstelling in Suttgart componeerde na de dood van de hertogin van Württemberg, de moeder van hertog Karl Eugen die later zelfmoord pleegde.

Het is een heel devoot werk vol pathos dat nogal opvallend in majeur staat. Aan ht begin lijken we beierende klokken te horen en het majestueuze werk, dat vrij verbeeldingsvol is georkestreerd voor strijkers en orgel en dat eindigt met ‘Libera me, Domine de morte aeterna’. Het zal niet verwonderen dat het hier om Jommelli’s beroemdste compositie gaat die lang tot in de negentiende eeuw een geduchte concurrent was voor het Requiem van Mozart. Het werk ademt de sfeer van Pergolesi’s Stabat mater.

Giulio Prandi trok eerder de aandacht met de opname van twee onbekende werken van Pergolesi - de Mis in D en Dignas laudes resonemus (Arcana A 444) - en weet met zijn uitverkoren en uitgekiende solisten, koor en - op een foto- vrij omvangrijke ‘oude instrumenten’ orkest voor een mooie, boeiende realisatie te zorgen.

Wat me - als dit Requiem inderdaad Jommelli’s beste werk is - wel opvalt, is dat dit er pas de tweede opname van is. De eerste, in verhouding iets mindere, is van Peter van Heygen (Passacaille PAS 1076). Maar des te welkomer is hij daarom!