Jommelli: Il vologeso. Jörg Waschinski, Lothar Odinius, Gabriele Rossmanith, Helene Schneiderman, Daniel Taylor, Mechtild Bach en het Stuttgarts kamerorkest o.l.v. Frieder Bernius. Orfeo C 420-0983 F (3 cd’s, 2u. 54’47”). 1997

Het uit 1766 stammende werk is gebaseerd op een libretto van Mattia Verazi die zich op zijn beurt baseerde op Zeno’s Lucio Vero uit 1700 en gaat over de koning Vologeso (148-191) van Parthia.

De Romeinse generaal Vero heeft Vologeso verslagen en gevangen genomen en verliefd geworden op diens Berenice die hij in de eerste en tweede akte probeert te dreigen en te verleiden om haar echtgenoot te verlaten.

Wanneer echter Vero’s eigenlijke verloofde Lucilla, die een dochter is van de Romeinse keizer, opduikt en ze met de afgezant Flavio van die keizer laat blijken hoe ze zijn gedrag verafschuwt, leidt Flavio met hulp van Vologeso een opstand die niet alleen voert tot de overgave van Lucio, maar ook tot de vrijheid van Volgeso, die vervolgens zelf koning wordt en zich verenigt met Berenice.

Aan dramatische momenten en spektakel ontbreekt het niet in deze opera. De vorm is weliswaar met zijn opeenvolging van recitatieven en aria’s nog traditioneel, nieuw is echter dat de recitatieven niet langer door basso continuo, maar door orkest worden begeleid. De aria’s hebben vaak een wat ingekorte da capo vorm om de handeling zo min mogelijk te vertragen. De muziek zelf is opvallend melodieus.

Nogal vreemd is wel, dat de bezetting tegenover één mannenstem vijf sopranen telt die soms moeilijk uit elkaar te houden zijn. Gelukkig zijn met name Odinius, Rossmanith en Schneiderman uitgerust met goede, expressieve stemmen waarmee ze hun rollen mooi karakter verlenen. 

Waschinski klinkt net wat te vrouwelijk om de heldenstatus van Vologeso helemaal waar te maken. Bernius zorgt met het orkest voor een levendige begeleiding vol vaart.