Daniel Weissmann: De romantische altviool. Fuchs: Altvioolsonate op. 86; Vieuxtemps: Altvioolsonate in Bes op. 36; Reinecke: Phantasiestücke op. 43 nr. 1-3; Liszt: Romance oubliée S. 132. Met Jean-Louis Delahaut. Fuga libero FUG 750 (60’13”). 2017

Altviolisten kennen de werken van de hier bijeengebrachte componisten vast en zeker, maar voor leken zijn ze - mogelijk op Vieuxtemps na - vrij onbekend. Dat zal zeker voor Robert Fuchs (1847-1927) die behalve de Altvioolsonate ook 6 Phantasiestücke op. 117 schreef. Naar het motto ‘iedere bijdrage van het stiefkind onder de strijkers is welkom heeft deze uitgave een nuttige functie. Weliswaar bestonden van alle hier vastgelegde werken al opnamen, het is aardig ze hier bijeen te hebben.

Er zijn natuurlijk best meer romantische altvioolsonates, bijvoorbeeld van Scharwenka, maar na een bescheiden aandacht voor solowerk in de achttiende eeuw dankzij Stamitz, Dittersdorf en Mozart leek het in de negentiende eeuw weer wat stilletjes te worden met prominente werken voor dat instrument. Alleen Berlioz met Harold en Italie en Brahms met 2 sonates torenden boven alles uit. Voordat in de twintigste eeuw Hindemith, Bartók, Walton, Milhaud, Martinů, Zimmermann, Berio, Ligeti en Kurtág de altviool als solo-instrument verder emancipeerden.

Het verrast enigszins dat van de bij het grote publiek onbekende Romance oubliée van Liszt toch elf opnamen met altviool en 16 met cello (een heel mooie is van Steven Isserlis en Thomas Adès op Hyperion CDA 67948) bestaan.

Daniel Weismann, in het dagelijks beroepsleven primair directeur van het Filharmonisch orkest in Luik, bekommert zich met veel engagement om de opgenomen stukken en zijn zorgzame begeleider Jean-Louis Delahaut weerstaat gelukkig de neiging om al te prominent naar voren te treden zoals dat in de negentiende eeuw nogal gebruikelijk was en de altviolist in een ondergeschikte rol werd gedwongen. Hier heerst evenwicht en gezonde expressiviteit.